یکی از لذت های طبیعی دوران کودکی هر انسانی کشف:” میتوانم این کار را بکنم” است.در تجربه مشاهده رشد یک کودک گاهی صدای شاد و هیجان زده ی او را میشنویم در حالی که توانسته است یک کار را به تنهایی انجام بدهند و احساس تاثیر گذاری کند.
ممکن است کودک از شادی فریاد بکشد “میتوانم بند کفشهایم را ببندم” “میتوانم حروف الفبا را از حفظ بگویم” “خودم میتوانم غذا بخورم”، این کلمات و جملات همگی یک معنا دارند،و آن اینست که اثر بخشی و تاثیر گذاری بر محیط اطرافمان فاکنوری است که باعث معنا دادن و و انگیزه برای زندگی میشوند.
“اثر بخشی” توانایی تولید نتایج مطلوب است.برای آنکه ثمر بخش باشیم باید بتوانیم با چالش های زندگی روبرو شویم.ما انسان هادر هر سن و سالی وقتی خود را ثمربخش بیابیم،احساس خوب بودن میکنیم.احساس میکنیم زندگی چیز خوبیست.این در طبیعت ماست ،زیرا ارزش مسلم بقایی دارد.
ما در شرایط یاس و درماندگی فراوان متولد می شویم.هیچ کاری از ما ساخته نیست و فقط توانایی ابراز نیاز هایمان را داریم.در ابتدای تولد بدون کمک دیگران نمی توانیم زنده بمانیم.وقتی بزرگ تر می شویم می آموزیم تا با تلاش خود حرکت کنیم و امور را بیاموزیم.جهت رشد و یادگیری ما به طور طبیعی به سمت استقلال و ثمربخشی است.
وقتی به گذشته و زندگی خود نگاه میکنیم به این نتیجه میرسیم که رشد به معنای احاطه و تسلط بیشتر است.مهارت های بیشتری آموختن، کشف مسیر ها و امکان های تازه در زندگی، سعی در غلبه بر ترسها و اضطرابهاو…
مسیر اثربخشی به مسیر استقلال گره خورده و فرآیند در هم تنیده ای دارند.ثمر بخشی به توانمندی ما کمک می کند تا نیاز های خود را ارضا کنیم و به هدف هایمان برسیم و برای همین ثمر بخشی برای حال خوش ما ضروری است.
